Poprzez wykorzystanie motywu lasu, który może nasuwać wiele rozmaitych skojarzeń, ukazuję w nim człowieka jako cząstkę elementarną pewnego fragmentu rzeczywistości. Jest on jej naturalnym składnikiem, z niego wyrasta i go tworzy. Otoczenie, w które jest wpisany, wydaję się być chaotyczne i niezbadane, mogące wywoływać przeróżne emocje. Jednak daję poczucie pewnego spokoju i nie przytłacza ogromem znaczeń. Człowiek niemalże wynurza się ze splotu roślin, a nieraz w sposób niedający się odróżnić, stapia się z otoczeniem. Zarówno to otoczenie jak i człowiek wzajemnie rezonują i pozostawiają ślad w danej przestrzeni, miejscu. W przedstawieniu natury, doszukuję się cech Boga osobowego, zagłębiam się w Jego obecności, nabieram cech bożego charakteru.